Początki duszpasterstwa
Początki duszpasterstwa w Kamyku sięgają czasu okupacji niemieckiej. W jesieni 1940 roku wysiedlono salezjanów z Kopca, a cała ich posiadłość przeszła pod zarząd niemiecki. Dyrektor Domu w Kopcu ks. Aleksander Ziobro przeniósł się do Kamyka i zamieszkał w domu pana Jana Pietrzaka. W Kamyku istniała mała kapliczka 6x9 m., wybudowana przez mieszkańców Kamyka w roku 1936. Ksiądz Biskup Teodor Kubina polecił księdzu Ziobro zorganizować przy wspomnianej kaplicy duszpasterstwo, a w dniu 4 grudnia 1940 roku wydał Dekret nr 1289 ustanawiając nim tzw. „Wikariat Wieczysty” uzależniony od parafii św. Marcina w Kłobucku. Wikariuszem został mianowany ks. Aleksander Ziobro.
Otrzymał on prawo udzielania wszystkich posług duszpasterskich (chrzty, śluby, pogrzeby, zaopatrywanie chorych, przygotowanie i 1-sza Komunia św. dzieci itp.). Do Wikariatu w Kamyku został przyłączony również Przybyłów.
Ksiądz Ziobro przez pewien okres mieszkał w domu Aleksandra Szaflika, następnie w domu pani Skrzypczakowej, a w końcu w przybudowanej do kaplicy zakrystii. Po zakończeniu wojny ksiądz Ziobro powrócił do Kopca, gdzie w roku 1946 został utworzony Nowicjat Towarzystwa Salezjańskiego dla Inspektorii Krakowskiej. Do Kamyka dojeżdżali z Kopca różni księża, przeważnie ks. Walerian Donerstag i ks. Karol Bratek. Ks. Bratek pełnił funkcję zastępcy księdza Ziobro w prowadzeniu Wikariatu w Kamyku. W czerwcu 1949 roku zastępcą księdza Ziobro do prowadzenia Wikariatu w Kamyku został wyznaczony ks. Antoni Lichota, który w tym czasie pełnił funkcję katechety (prefekta) szkoły w Kamyku.
W roku 1951 z inicjatywy księdza Antoniego Lichoty przystąpiono do budowy kościoła a właściwie do rozbudowy istniejącej już kaplicy. Budowa trwała 8 miesięcy. Pokryto go blachą ocynkowaną. W następnym roku otynkowano wnętrze kościoła, a w latach 1964/65 otynkowano zewnętrzne ściany kościoła. Wikariat w tym czasie liczył 960 osób. Ks. Lichota wyposażył kościół w ołtarze i dzwony.
W roku 1955 dnia 20 stycznia ksiądz Biskup Zdzisław Goliński Dekretem nr 229 erygował w Kamyku Parafię, do której przyłączył wieś Borowiankę i przysiółki: Olszowiec i Podpapiernię. Dekret wszedł w życie dnia 1 lutego 1955 r. Pierwszym administratorem nowej parafii został mianowany ks. Antoni Lichota - salezjanin.
W roku 1957 przystąpiono do budowy nowej plebanii, do której ksiądz Lichota wprowadził się już w styczniu 1958 roku.
Parafia w Kamyku miała już własny cmentarz grzebalny poświęcony przez Dziekana księdza Wincentego Kłódkowskiego w dniu 23 kwietnia 1950 roku.
Kamycy duszpasterze
Ks. Antoni Lichota pełnił funkcję proboszcza do roku 1966. Po nim byli proboszczami salezjanie:
ks. Hubert Golik (1966-1975), ks. Wiktor Brudz (1975 - 1984), ks. Kazimierz Rapacz (1984-1989), ks. Bronisław Kościelniak (1989-1991), ks. Stanisław Górski (199 1-2000), ks. Mieczysław Piłat.
Ks. Golik, mimo pewnych kłopotów ze zdrowiem troszczył się o religijne i sakramentalne życie swoich parafian. Przymnażał także i dobra materialnego kościołowi zakupując potrzebny sprzęt liturgiczny, czy przeprowadzając nowe inwestycje gospodarcze zarówno przy kościele, jak i w plebanii.
Wspólnota współpracowników Salezjańskich powstała w 1973 r.
Z inicjatywy księdza Brudza przeprowadzono malowanie zewnętrznych ścian kościoła, wymianę okien, założenie w oknach witraży i ozdobienie ołtarzy metaloplastyką wykonaną własnoręcznie.
Została także założona biblioteka parafialna i mini szkoła gry na organach oraz chór kościelny a także oratorium dla dzieci i młodzieży.
Ksiądz Rapacz założył zespół muzyczny. Dzięki jego staraniom, w roku 1987 przystąpiono do budowy nowego okazałego domu katechetycznego. Ksiądz Rapacz pełnił funkcje: Wicedziekana Dekanatu Kłobuckiego i był członkiem Rady Kapłańskiej Diecezji Częstochowskiej.
Ksiądz Kościelniak był proboszczem tylko przez dwa lata, gdyż zmarł nagle w dniu 15.06.1991 r. Przez ten krótki okres swojej pracy duszpasterskiej posunął naprzód budowę domu katechetycznego i odnowił kościół wewnątrz.
Ks. Górski prowadził dalsze prace wykończeniowe przy domu katechetycznym. Kiedy nauka religii czyli katechizacja dzieci i młodzieży wróciła do szkół dom katechetyczny został zamieniony na plebanię i ksiądz Górski wprowadził się do tej nowej plebanii. Ks Górski dokonał ponadto: konserwacji dachu na kościele, wymiany rynien, uzupełnienia tynków i odnowy elewacji na kościele. Staraniem księdza Górskiego cała posesja przykościelna została ogrodzona. Uporządkowano i ogrodzono również cmentarz grzebalny. Wykonano parking przed plebanią i przed cmentarzem grzebalnym. Zostało zasadzonych przed plebanią wiele krzewów ozdobnych. Została uregulowana prawnie sprawa własności gruntów parafialnych.
Za duszpasterstwa księdza Mieczysława Piłata zostało zorganizowane w pomieszczeniach nowej plebani Oratorium dla dzieci i młodzieży; w czasie ferii zimowych organizowano Zimowisko dla ponad stu dzieci.
Do dokonań materialnych należy zaliczyć: wykonanie nowych drzwi dębowych do głównego wejścia w kościele i do zakrystii, malowanie dachu kościoła, wymiana tynków i malowanie zewnętrznych ścian kościoła, elektryczne ogrzewanie kościoła, i zamontowanie w suficie wentylatora, elektryczny napęd dzwonów i w ostatnim czasie nadbudowa wieży kościelnej.
Każdego roku były organizowane wycieczki i pielgrzymki autokarowe dla młodzieży i dorosłych.